Podobne
- Strona startowa
- Andrzej Mencwel Wiedza o kulturze Cz. I Antropologia kultury
- Wierciński Andrzej Magia i religia. Szkice z antropologii religii
- Andrzej.Sapkowski. .Czas.Pogardy.[www.osiolek.com].1
- Andrzej.Sapkowski. .Ostatnie.Zyczenie.[www.osiolek.com].1
- Andrzej.Sapkowski. .Pani.Jeziora.[www.osiolek.com].1
- Jordan Robert Oko swiata cz 2
- Niven.Larry Budowniczowie.PierÂścienia
- Makuszynski Kornel Skrzydlaty chlopiec
- Conrad Joseph Ze wspomnien (2)
- Grisham John Bractwo (SCAN dal 810)
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- oknaszczecin.pev.pl
Cytat
Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzeba się zatem zdecydować i wybrać.Ja byłem i jestem za porządkiem.Oczywiście, zależnie od okoliczności służyłem różnym ideom, lecz mój umysł i moje serce zawsze były po stronie tych, którzy porządek świata widzieli w jedynej i powszechnie obowiązującej prawdzie.Ludzie tego pokroju zawsze byli, są i będą moimi, że tak powiem, duchowymi synami.Doprawdy, nie mówię tego, aby się przechwalać.Być może, czyjaś przesubtelniona nadwrażliwość dopatrzy się w moim powiedzeniu akcentu megalomanii czy nawet pychy.Już się spotykałem z podobnymi ocenami.Tymczasem wcale tak nie jest i jeśli ludzi idei pozwoliłem sobie nazwać moimi duchowymi synami, to tylko z szacunku dla prawdy historycznej.Niestety, stan ludzkiej wiedzy o minionych czasach wciąż jeszcze w niedostateczny sposób panuje nad faktami.Wiesz, mój ojcze, nieraz, na przykład, zastanawiam się nad niedorzeczną egzegezą, przy pomocy której przeróżni uczeni w piśmie starają się wyjaśnić pewien wypadek, przepraszam, wypadek to nie jest określenie najwłaściwsze, ponieważ chodzi nie tyle o fakt w rozumieniu powszednim, ile o niepowtarzalną sytuację stanowiącą historyczny precedens.Sądzę, że się rozumiemy.Ależ tak, myślę o jabłku, które Ewa ofiarowała Adamowi w Raju.Jabłko! Owszem, jest to skądinąd pomysłowa, a nawet nie pozbawiona piękna poetycka metafora.Lecz co ona oznacza, co się pod nią kryje? Powiadają uczeni, że przez jabłko należy rozumieć świadomość dobra i zła.Cóż za naiwna prostoduszność! Aby posiadać rozeznanie dobra i zła, potrzebne jest coś, co zło określa jako zło, a dobro nazywa dobrem.A co jest tym czymś? Otóż zanim to sobie wyjaśnimy, chciałbym ci przede wszystkim, czcigodny ojcze, opisać Raj.Niestety, moje słowa są zbyt niedoskonałe, abym ową wizję potrafił wskrzesić we właściwych jej proporcjach.Gdybyś spytał mnie, czy była to okolica górska i lesista, albo przeciwnie, czy była to rozległa równina ze spokojnie płynącymi rzekami - doprawdy nie potrafiłbym tego dylematu rozstrzygnąć.Nie chcąc zatem stwarzać niepotrzebnych mitologii, powiem tyle, ile wiem: był Raj, a w nim ludzie.O ojcze czcigodny, legenda uczyniła z nich istoty pod każdym względem doskonałe, bezgrzeszne, piękne i niewymownie szczęśliwe.W istocie jacyż byli biedni i przy swym pozornie beztroskim bogactwie jakże zagubieni! Oczywiście, nawet przy moich skromnych zasobach mógłbym kosztem pewnego wysiłku wyczarować przed tobą rajską krainę rozbrzmiewającą muzyką sfer, a ziemię o kształtach i kolorach tak pięknych, iż nawet teraz, wśród tej niegościnnej nocy, poczułbyś na twarzy delikatny powiew ciepłego zefiru, a wokół siebie zapachy najcudowniejszych kwiatów.Ludzi też potrafiłbym upiększyć.Fantazja? owszem, nie mam nic przeciw fantazji.Myślę wszakże, że w tym wypadku nasza wspólna, że się tak wyrażę, racja stanu obejdzie się bez fantazji.Bądźmy realistami! Wielki Boże, jeszcze teraz, gdy staram się wywołać te zamierzchłe czasy, przenika mnie wzniosły dreszcz litości i współczucia, nieomal równie przejmujący jak wówczas, kiedy ogarnął mnie na widok bezgranicznie smutnego losu pierwszych ludzi.Mieli pozornie wszystko, w istocie nie posiadali niczego.Byli nadzy nie tylko w sensie dosłownym.Cóż mieli przed sobą, jakie perspektywy jutra? Niestety, bardzo niedostateczne.Niemą przyrodę.Wschody i zachody.Ogrom niezgłębionych nocy rozjaśnianych tajemniczymi gwiazdami.Kwilenie dzieci.Burze i deszcze.Zawsze dalekie horyzonty.Pieszczoty miłosne.Upały wysuszające ziemię.Grzebanie umarłych.Własną śmierć.Cóż jeszcze? Ba! może jeszcze męską ochotę uchwycenia drugiego człowieka za gardło? Może bohaterskie uczucie tryumfu, rozpierające pierś, gdy postawi się nagą stopę na nagim karku pokonanego rywala? Może… zresztą po cóż mamy się bawić w dalsze dociekania? Będąc ludźmi musieli mieć przed sobą wszystko, co z naturą ludzką jest związane.I tu zaczyna się dylemat.Sens, sens tego wszystkiego! Co to wszystko znaczy? Co to jest życie? Co to jest śmierć? A nienawiść? A wszystkie ciężkie myśli nachodzące nocą? Wówczas, powodując się najbardziej bezinteresownym uczuciem wynikającym ze zrozumienia nędzy istnienia, dałem ludziom - wybacz, jeśli to znów zabrzmi nieskromnie - dałem wówczas ludziom ideę, ponieważ tylko ona może nadać godziwy sens ludzkiej egzystencji.Cóż wart ten świat, gdy nie posiada sensu? Prawa do gwałtu i krwi człowiek łaknął.Za uświęceniem okrucieństw i zbrodni tęsknił.Sublimacja okazała się koniecznością.Doprawdy, dając ludziom ideę wybawiłem ich od straszliwej jałowości i nudy.Torquemada niespokojnie poruszył pod okryciem palcami, jakby usunąć chciał ciężar przytłaczający mu piersi.- Boże! - powiedział na głos.- O właśnie! - odpowiedziały ciemności - utrafiłeś w samo sedno.- Boże! - powtórzył Torquemada.- Ależ tak! Przecież zostało napisane: „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię.” Idea musi być wielka i uniwersalna, to jasne, nie? Tylko wielkie i uniwersalne idee mogą udźwignąć ludzką małość.Piekielnie ciężka jest ta małość.- Byłeś tam?- Gdzie?- Wtedy, na początku? Zaległa cisza.- Byłeś? Mów.- Och, to było tak dawno! Czy ja wiem? Może byłem, może nie byłem.Czy to ważne? Już ci powiedziałem, że sobą osobiście nie interesuję się zupełnie.Idea jest ważna.- Wszystko skłamałeś.- Ty stary komediancie! - odparł na to bez gniewu głos obok.- Od jak dawna świetnie sobie radzisz bez wiary i we mnie, i w Boga? Przed kim się więc zgrywasz? Przed samym sobą? W ideę nie musi się wierzyć, ona sama jest wiarą.Torquemada otworzył oczy.Ciemność, którą ujrzał, była pusta i niema
[ Pobierz całość w formacie PDF ]