Flagg Fennie Smazone zielone pomidory

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Och, pani Couch, proszę wejść.Bardzo się cieszę, że mogę panią poznać.Pani�readgoode tyle mi o pani opowiadała, że czuję się tak, jakbyśmy się już znały.Zaprowadziła Evelyn do nieskazitelnie czystej kuchni, gdzie już wcześniej przygoto-wała dwie filiżanki do kawy, a na zielonym, plastikowym stoliku położyła świeżo upie-czone ciasto. Przykro mi było, że musiałam do pani napisać ten list, ale pomyślałam, że będziepani chciała wiedzieć. Doceniam to.Nie miałam pojęcia, że wyjechała z Rose Terrace. Wiem.Jej przyjaciółka, pani Otis, zmarła jakiś tydzień po pani wyjezdzie. O nie.Nie wiedziałam.Ciekawe, dlaczego pani �readgoode nic mi nie powie-działa. Ja jej mówiłam, że powinna, ale ona odparła, że pani jest na wakacjach i nie trze-ba pani niepokoić.Taka już była, zawsze pomyślała o drugim człowieku.Po śmierci jej męża wprowadziliśmy się do domu obok, więc znam ją pewnie ze trzy-dzieści lat, i ani razu nie słyszałam, żeby się skarżyła, a życia nie miała łatwego.Jej syn,Albert, był jak dziecko! Ale codziennie wstawała bez słowa skargi, goliła go, kąpała i po-sypywała talkiem, a potem zakładała pas przepuklinowy.Traktowała go jak maleńkiedziecko, nawet kiedy był już dojrzałym mężczyzną.Nie ma dziecka, które by tak ktośkochał jak ona Alberta �readgoode a.Niech ją Bóg błogosławi.Bardzo za nią tęsknię284i wiem, że pani też. Tak, mnie również jej brakuje i czuję się po prostu okropnie, że nie byłam przyśmierci.Może mogłabym coś zrobić, wezwać lekarza, czy coś. Nie, kochana.Nic pani nie mogła zrobić.Ona nie była chora.W niedzielę zabie-raliśmy ją do kościoła, a ona zawsze czekała na nas, już ubrana, na ganku.Ale w tamtąniedzielę, kiedy mieliśmy jechać, jej tam nie było.Więc Ray, mój mąż, poszedł i kopnąłw drzwi, ale nie odpowiedziała, więc wszedł i po paru minutach wyszedł sam.Spyta-łam: Ray, gdzie jest pani �readgoode? , a on odpowiedział: Kochanie, pani �read-goode nie żyje , usiadł na schodach i zaczął płakać.Umarła we śnie.Naprawdę wierzę,że wiedziała, że jej czas jest już blisko, bo za każdym razem, kiedy u niej byłam, mówi-ła: No, Jonnie, gdyby coś mi się stało, chcę, żeby Evelyn dostała te rzeczy.Miała o pa-ni bardzo wysokie mniemanie.Ciągle panią wychwalała i mówiła, że jest pewna, że któ-regoś dnia przyjedzie tu pani i zabierze ją na przejażdżkę swoim nowym cadillakiem.Biedactwo, kiedy umarła, nie pozostawiła po sobie prawie nic oprócz paru drobiazgów.No, właśnie, pójdę po nie.Pani Hartman wróciła z obrazem przedstawiającym nagą huśtającą się dziewczynę,z niebieskimi bąbelkami w tle, pudełko od butów i wek wypełniony czymś, co przypo-minało żużel.Evelyn wzięła słoik. A cóż to takiego? To jej kamienie żółciowe. Roześmiała się pani Hartman. Bóg jeden wie, dla-czego chciała je pani dać.Evelyn otworzyła pudełko.W środku znalazła świadectwo urodzenia Alberta, dy-plom Cleo ukończenia Szkoły Kręgarskiej Palmeta w Davenport, Iowa, z 1927 rokui około piętnastu programów pogrzebowych.Potem znalazła kopertę pełną zdjęć.Napierwszym był mężczyzna i chłopczyk w marynarskim ubranku, siedzący na półksię-życu.Następne pochodziło z 1939 roku i było szkolną fotografią małego blondynka, naodwrocie był napis: Kikutek �readgoode, 10 lat.Potem ujrzała portret rodziny �read-goode ów, zrobiony w 1919 roku.Miała wrażenie, że to jej starzy znajomi.Od razu roz-poznała Buddy ego z tymi roziskrzonymi oczami i szerokim uśmiechem.Była tam teżEssie Rue, blizniaki i Leona upozowana na królową.i mała Idgie ze swym drewnianymkogucikiem.A w tyle, w długim, białym fartuchu, stała Sipsey, z bardzo poważną miną.Tuż pod spodem znalazła fotografię młodej kobiety w białej sukience, stojącej na tymsamym podwórku, osłaniającej oczy przed słońcem i uśmiechającej się do osoby, któ-ra robiła zdjęcie.Evelyn pomyślała, że z tymi długimi rzęsami i uroczym uśmiechem tochyba najśliczniejsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek widziała.Nie mogła jej jednak roz-poznać.Spytała panią Hartman, czy wie, kto to.Pani Hartman włożyła okulary, które wisiały na łańcuszku na jej szyi, i przez chwilę,285zaintrygowana, przyglądała się zdjęciu. Och, już wiem, kto to! To jej przyjaciółka, która tu mieszkała przez jakiś czas.Byłaz Georgii.Ruth jakaś tam. Boże święty pomyślała Evelyn Ruth Jamison [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl