Judith McNaught Doskonałoć

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teraz zaczęła przepychać przez drzwi skuter- bała się włączyć silnik, by hałas nie zaalarmował Zacka.Nareszcie.Przeło\yła nogę przezsiodełko, jeszcze trochę szamotała się z zapięciem hełmu, wreszcie przekręciła w stacyjcekluczyk.Silnik o\ył w jednej chwili, robił o wiele mniej hałasu, ni\ się obawiała, i ju\ pędziłaprzez śnieg w stronę ściany lasu na drugim krańcu polany.Z trudem utrzymywałarównowagę, modliła się w duchu, by Benedict nie usłyszał dzwięku skutera.śeby tylko się udało! Jak z narowistym rumakiem walczyła z maszyną o zachowanienad nią panowania; pokonywała muldy, przemykała pod konarami drzew, rozgarniała na bokigałązki sosen.Gdy znajdzie się ju\ na tyle daleko, by z domu nie mo\na było jej zobaczyć, poupewnieniu się, \e Zack nie jedzie za nią, skręci w stronę serpentyn wijących się a\ dogłównej szosy.Ale na razie musiała - tym lepiej dla niej - trzymać się lasu.Dalej wiatrdmuchał ju\ na dobre, śnie\yca rozhulała się, przechodząc w prawdziwą burzę śnie\ną.Minęło pięć, potem dziesięć minut.Poczucie zwycięstwa i odzyskanej wolnościdodawało odwagi.Jedynym, co przyćmiewało jej radość, było wspomnienie straszliwejrozpaczy Benedicta.Pomyślała, \e to wręcz niewiarygodne, prawie niemo\liwe, by ktoś, ktopopełnił morderstwo z zimną krwią, potrafił odczuwać taki \al po śmierci przyjaciela z celi.Obejrzała się przez ramię, by upewnić się, \e Zack jej nie goni i zaraz krzyknęłaprzera\ona - omal nie uderzyła w drzewo; ominęła je gwałtownym skrętem.Zack wyprostował się i w milczeniu patrzył na pobojowisko: połamane przyborykuchenne i porozbijane naczynia le\ały na podłodze.- Cholera - powiedział ponuro i sięgnął po karafkę z brandy.Nalał trochę do szklanki ijednym haustem przełknął palący płyn.Usiłował zagłuszyć rosnący w piersi ból.Wcią\słyszał pogodny głos Dorna czytającego ostatni list od matki: Hej Zack, Giną wychodzi zamą\! Tak bardzo chciałbym być na jej weselu.Przypomniał sobie te\ inne chwile, jakchoćby rady Sandiniego, znającego \ycie od podszewki. Je\eli potrzebny ci fałszywypaszport, Zack, to nie idz z tym do faceta o nazwisku Rubin Schwartz, nikt o nim nie słyszał.Zwróć się do mnie, skontaktuję cię z Wallym �Szczurem�.To najlepszy fachowiec w kraju.Pozwól sobie pomóc, Zack.Pozwolił mu, a teraz Dom jest martwy. Hej Zack, chcesz jeszcze trochę salami od mamy? Mam mnóstwo, i to Rolaid.Zack stał przy oknie, popijał brandy i wpatrywał się w bałwana, dzieło Julie.Niemalczuł obok siebie pogodną obecność Dorna.Włoch potrafił czerpać radość z ka\degodrobiazgu.Teraz pewnie byłby na dworze i pomagał Julie lepić bałwana.Julie.- Julie! - zawołał.Podszedł do tylnych drzwi i otworzył je.Strumień śniegu uderzyłprosto w twarz.Musiał podeprzeć drzwi ramieniem, by podmuch wiatru nie zatrzasnął ich.-Julie, wracaj, bo zamrozisz sobie.- Słowa rozpłynęły się na wietrze, ale Zack nawet tego niezauwa\ył.Patrzył na głębokie ślady, powoli na nowo zapełniające się śniegiem.Ruszył ponich biegiem, zaprowadziły go do gara\u z tyłu domu.- Julie! - wrzasnął wściekły, otwierając na oście\ drzwi.- Co, u diabła, tu robisz.Przerwał, nie potrzebował komentarza do tego, co widział.Przenosił wzrok odśnie\nego skutera, wystającego spod brezentowej płachty, do bramy gara\u.Tam zaczynałysię ślady płóz, prowadzące prosto do lasu.Przed chwilą byłby przysiągł, \e nie jest w stanie czuć większego gniewu i \alu odtego, jaki ogarnął go na wieść o śmierci Dorna, ale wybuch furii i przera\enia, jaki teraznastąpił, nie dawał się z niczym porównać.Zimno.Kilka minut po wyjechaniu zza ściany lasu skierowała skuter w dół stromej,obrośniętej drzewami alei, którą przedtem pokonali blazerem.Czuła trudny do zniesienia,przeszywający do szpiku kości chłód.W kącikach oczu powstawały sopelki lodu; śniegwtłaczał się w twarz, oślepiał; ręce i nogi całkiem zesztywniały, wargi.Pojazd sunąłkoleinami, ślizgał się na boki.Chciała nieco przyhamować, ale minęło kilka chwil, nimzdrętwiałe mięśnie posłuchały rozpaczliwego rozkazu.Natomiast mróz zdawał się zupełnie nie wpływać na poczucie strachu, obawę, \e Zackdogoni ją, udaremni ucieczkę, na obezwładniający lęk, \e je\eli nawet tak się nie stanie, toona i tak umrze, zagubiona w śnie\ycy, zasypana śniegiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl