Minier Bernard Kršg

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Była ogłuszona.Szumiało jej w uszach.Zdążyła tylkoodwrócić głowę, by odrobinę zmniejszyć wstrząs w chwili uderzenia.Kopnął ją w żebra, straciła dech w piersiach i zwinęła się w kłębekna podłodze.Chciał wcelować w brzuch, ale ponieważ leżała skurczonaw pozycji embrionalnej, osłaniając głowę rękami, z podciągniętymikolanami i ściśniętymi łokciami, udało mu się to tylko częściowo.Zasypałwięc serią kopniaków jej biodra, nerki i uda. Pieprzona dziwka! Naprawdę myślałaś, że mnie wykiwasz? Za kogoty mnie uważasz, szmato?Wyzywał ją, nie przestając jej kopać.Z jego ust tryskały fontannyśliny.Ból był straszliwy.Miała wrażenie, że jej łokcie, plecy i ramiona sąjuż miazgą.Schylił się, złapał ją za włosy i uderzył jej twarzą o podłogę.Z jej nosa trysnęła krew, przed oczami zobaczyła chmurę czarnychpunkcików i przez chwilę myślała, że zemdleje.Kiedy ją puścił, podniosładrżącą rękę do nosa.Krwawiła.Złapał ją za kostki, mimo że się szarpała,przewrócił ją na brzuch i całym ciężarem zwalił jej się na plecy,przygniatając ją do podłogi.Wbił kolano w jej nerki.Chwycił ją zanadgarstki, wykręcił ręce na plecy i poczuła, jak spina je kajdankami,zaciągając tak mocno, że boleśnie wpiły jej się w ciało. Kurwa! Rozumiesz, co będę musiał teraz zrobić? Rozumiesz,kretynko?Jego głos był jednocześnie wściekły i płaczliwy.Nie miała cieniawątpliwości, że zaraz może ją zabić.Zastrzelić albo roztrzaskać jej głowę.Ale jeszcze się wahał.Zabicie gliny to jednak był cholernie poważny krok,decyzja, która wymagała refleksji.Być może miała jeszcze niewielkąszansę& Nie rób głupstw, Zlatan! zawołała przez nos, który był pełen krwi. Kant� o wszystkim wie, moi przełożeni też! Jeśli mnie zabijesz,dostaniesz dożywocie! Zamknij się! Znowu ją kopnął, tym razem lżej, ale trafił w jużobite miejsce i Ziegler skrzywiła się z bólu. Naprawdę masz mnie zaidiotę, co? Nawet nie pokazałaś odznaki! I nie masz nakazu! Kantem sięzajmę.Kto jeszcze wie? Kolejny kopniak.Zagryzła zęby. Nie chceszgadać? Nie martw się, radziłem sobie z twardszymi.Splunął na podłogę.Następnie schylił się, przeszukał jej kieszenie,wyjął iPhone a i podniósł pistolet, który wypadł jej na podłogę.Wielką łapąrozpiął jej skórzaną kurtkę i przelotnie pogłaskał piersi przez koszulkę.Poczym odszedł do swojego gabinetu, zostawiając ją skrępowanąi przerażoną na środku korytarza.Servaz nie spał.Po prostu nie potrafił zasnąć.Zbyt dużo pytań.W jegożyłach kofeina ścigała się z podanym przez pielęgniarkę środkiemuspokajającym i nie wiedział, która z substancji jako pierwsza dobiegniedo mety: arabica, adrenalina czy bromazepam.W pokoju panowała absolutna cisza.Słyszał tylko dudnienie burzyna zewnątrz i coraz bardziej odległy odgłos kroków za drzwiami.Próbowałsobie wyobrazić, jak wygląda jego pokój, ale nie potrafił.Ostrożnie dotknąłopatrunku na oczach, który przypominał niewygodną, sztywną opaskę dospania.Czuł się kompletnie zagubiony.Wpatrywał się w pustkę przed sobą i myślał.Odkrycie trupa w mercedesie dowodziło słuszności jego intuicji:morderstwa były związane z wypadkiem autokaru.Bójka dowódcystrażaków z kloszardami według wszelkiego prawdopodobieństwa byłajedynie inscenizacją, która miała odwrócić podejrzenia.Rzekomi bezdomninigdy nie zostali odnalezieni.Morderca lub mordercy okazał się bardzosprytny: znalezienie związku pomiędzy nieszczęśliwie zakończoną bójką wTuluzie a zaginięciem człowieka sto kilometrów stamtąd trzy lata pózniejto dla śledczego rzecz trudna, niemal niemożliwa.Nie mówiąc już o innychsprawach dotyczących pozostałych bohaterów tej tragicznej nocy, które był o tym przekonany miały jeszcze wyjść na jaw.Ale coś się nie zgadzało.Wróciło wrażenie, które miał nieco wcześniej.W tej sprawie było cośniejasnego.O ile rzeczywiście chodziło o morderstwa, a nie o wypadki,zgony kierowcy i dowódcy strażaków zostały starannie zatuszowane.W przeciwieństwie do śmierci Claire Diemar&Zrodek uspokajający, który mu na siłę podano, zaczynał działać.Kręciło mu się w głowie.Wyglądało na to, że Siostra Morfina wygrała.Servaz przeklinał lekarzy, pielęgniarki i cały personel medyczny.Chciałbyć trzezwy.Zdolny do działania.Wątpliwości rozrastały się w nim jaktrująca roślina.Claire Diemar została zamordowana w sposób, który bezcienia wątpliwości odsyłał do wypadku autokaru.Latarka w gardle,oświetlona wanna, nawet lalki w basenie& Ale to był dopiero pierwszy raz,kiedy morderca chciał, by dostrzeżono związek między obydwomazdarzeniami.A przynajmniej pierwszy raz, kiedy ten związek został takwyraznie ukazany.Bo jeśli się przyjrzeć śmierci strażaka utopionego wGaronnie i kierowcy autokaru który wjechał samochodem do jeziora wtym samym miejscu, gdzie autokar wypadł z trasy to oczywiście związekz katastrofą istniał.Ale został bardzo starannie ukryty.A tutaj nic z tych rzeczy, powtórzył jeszcze raz w myślach.%7ładnegomaskowania.Zmierć Claire bezpośrednio nawiązywała do wypadku.I świadczyła o wściekłości mordercy w chwili popełnienia tego czynu.A także o jego braku kontroli.Nagle wszystko się poukładało.Dlaczego potrzebował aż tyle czasu,żeby dostrzec to, co od samego początku miał przed oczami? Mordercaprzez cały czas był tuż obok.Nawet nie próbował się ukryć.Servazprzypomniał sobie uczucie, jakiego doświadczył zaraz na początkuśledztwa, kiedy w ogrodzie Claire znalazł niedopałki.Czuł się tak, jakbybył świadkiem magicznego seansu: ktoś chciał sprawić, by patrzyli nasprawę od niewłaściwej strony.Miał też wrażenie, jakby za kulisamicałego dramatu przesuwał się jakiś niewidzialny dla wszystkich cień.Aleteraz już wiedział.Zrobiło mu się niedobrze.Jeszcze miał nadzieję, że sięmyli.Modlił się, by tak było.Wciąż niewidzącymi oczyma wpatrywał się wpokój przed sobą.W uszach bez przerwy słyszał odgłosy burzy.Przychodziła i odchodziła.Jego myśl także powróciła.Ależ oczywiście.Jakto się stało, że wcześniej tego nie zauważył? Wszystko było przed jegooczami.Nikt nie miał lepszych danych niż on, by to zrozumieć.Musizawiadomić Vincenta.Natychmiast.I sędziego.Po omacku poszukał telefonu.Palcami rozpoznał jego kształt,kciukiem trafił na duży klawisz menu pośrodku.I mniejsze klawisze podspodem.Ale nie był w stanie wyświetlić menu, a tym bardziej go odczytać.Próbował na oślep wystukać jakiś numer, podniósł aparat do ucha, alebezwzględny głos w słuchawce oświadczył, że numer jest błędny.Spróbował jeszcze raz.Ta sama odpowiedz.Dzwonek& Na oślepobmacywał okolice łóżka, znalazł go i nacisnął.Zaczekał.Nic [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl