Pratchett Terry wiat Dysku T. 38 W Północ Się Odzieję

Podobne

Cytat

Do celu tam się wysiada. Lec Stanisław Jerzy (pierw. de Tusch-Letz, 1909-1966)
A bogowie grają w kości i nie pytają wcale czy chcesz przyłączyć się do gry (. . . ) Bogowie kpią sobie z twojego poukładanego życia (. . . ) nie przejmują się zbytnio ani naszymi planami na przyszłość ani oczekiwaniami. Gdzieś we wszechświecie rzucają kości i przypadkiem wypada twoja kolej. I odtąd zwyciężyć lub przegrać - to tylko kwestia szczęścia. Borys Pasternak
Idąc po kurzych jajach nie podskakuj. Przysłowie szkockie
I Herkules nie poradzi przeciwko wielu.
Dialog półinteligentów równa się monologowi ćwierćinteligenta. Stanisław Jerzy Lec (pierw. de Tusch - Letz, 1909-1966)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bardzo porządny chłopak, czysty, ma wszystkie własne zęby.Uważa natowarzystwo.- Spojrzała na Tiffany z pewnym zażenowaniem.- To nie działa,prawda?- Oj, było widać? - zmartwiła się Tiffany.- Słyszałam uronione słowa.- A co to jest uronione słowo?- Nie wiesz? To słowo, które ktoś prawie mówi, ale jednak nie.Przez chwilęunoszą się nad konwersacją, lecz pozostają niewypowiedziane.I muszęzaznaczyć, że w wypadku mojego syna Dereka lepiej, że nie wypowiedziałaśich na głos.- Naprawdę bardzo mi przykro - zapewniła Tiffany.- No tak.W każdym razie pamiętaj - zakończyła pani Proust.k�Pięć minut pózniej wyszły z warsztatu, a Tiffany holowała za sobą w pełnisprawną miotłę.- Prawdę mówiąc - rzekła pani Proust - jeśli się chwilę zastanowić, to ci twoiFeeglowie bardzo przypominają Ciut Szalonego Artura.Twardy jak gwózdz imniej więcej tak samo duży.Chociaż nie słyszałam, żeby mówił łojzicku.Jestpolicjantem w straży.- Ojoj, Feeglowie nie lubią policjantów - oświadczyła Tiffany.Uznała jednak,że powinna to jakoś uzupełnić, więc dodała: - Ale są bardzo lojalni, zwyklepomocni, łagodni, jeśli nie mają alkoholu, honorowi dla ustalonej wartościhonoru, no i przede wszystkim dali światu gronostaja smażonego w głębokimoleju.- Co to jest gronostaj? - zainteresowała się pani Proust.- No więc.widziała pani łasicę? Jest całkiem podobny do łasicy.Pani Proust uniosła brwi.- Moja droga, bardzo sobie cenię swoją ignorancję w kwestii zarównogronostajów, jak i łasic.Brzmią mi jak coś ze wsi.Nie znoszę wsi.Za dużozieleni sprawia, że dostaję mdłości.Niechętnym wzrokiem obrzuciła sukienkę Tiffany.I w tej właśnie chwili, jakby na znak dany z niebios, gdzieś niedaleko rozległsię okrzyk łojzicku! , a po nim zawsze popularny - przynajmniej dla Feeglów -odgłos tłuczonego szkła.Rozdział 7TRELE WZR�D NOCYKiedy Tiffany i pani Proust dotarły do zródła hałasów, ulicę pokrywała jużdość widowiskowa warstwa tłuczonego szkła oraz ponurzy ludzie wnapierśnikach i tego rodzaju hełmach, z jakich można w trudnej sytuacji zjeśćzupę.Jeden rozstawiał barierki, inni byli najwyrazniej niezadowoleni z tego, żestoją po niewłaściwej stronie tych barierek, zwłaszcza że właśnie w tej chwiliich niezwykle obszerny kolega wyfrunął z którejś oberży, zajmujących prawiecałą jedną stronę ulicy.Szyld nad drzwiami stwierdzał, że gospoda nazywa sięPod Królewską Głową, ale zdawało się, że Królewska Głowa cierpi na migrenę.Wypadający strażnik zabrał ze sobą resztki szkła w ramie, a kiedywylądował na chodniku, jego hełm - który zmieściłby dość zupy, bywystarczyło na dużą rodzinę i przyjaciół - potoczył się po ulicy, brzdękającrytmicznie.Tiffany usłyszała krzyk innego strażnika:- Dorwali sierżanta!Kolejni nadbiegali z obu końców ulicy.Pani Proust stuknęła Tiffany w ramię.- Może opowiesz mi jeszcze o ich dobrych cechach, proszę - odezwała sięsłodko.Przybyłam tu, żeby znalezć pewnego chłopca i zawiadomić go o śmierci ojca,powiedziała sobie Tiffany.Nie po to, żeby wyciągać Feeglów z kolejnejawantury.- Mają serca we właściwym miejscu - zapewniła.- W to nie wątpię.- Pani Proust wyglądała, jakby wszystko to bardzo jąbawiło.- Aha, nadchodzą posiłki.- Nie sądzę, żeby wiele pomogły - mruknęła Tiffany.Ku swemu zaskoczeniu jednak się pomyliła.Strażnicy rozstąpili się, zostawiając otwartą drogę do wejścia do gospody.Tiffany musiała wytężyć wzrok, żeby zobaczyć tam kogoś małego, alekroczącego stanowczo.Wyglądał jak Feegle, lecz miał na sobie.Wytrzeszczyłaoczy.tak, miał hełm, trochę większy niż zakrętka solniczki, choć to przecieżniemożliwe.Feegle w służbie prawa? Przecież coś takiego nie istnieje!Osobnik dotarł do drzwi i krzyknął głośno:- Wy chłystki, aresztuję was! A teraz możemy to załatwić albo tym trudnymsposobem, albo.- Zamilkł na moment.- Nie, to właściwie syćko - dokończył.-Nie znam innych sposobów!Po czym skoczył do wnętrza.Feeglowie walczyli przez cały czas.Dla nich walka była hobby, ćwiczeniemfizycznym i rozrywką połączonymi w jedno.Tiffany przeczytała w słynnej książce profesora Chaffincha o mitologii, jak towiele dawnych ludów wierzyło, że kiedy bohaterowie giną, trafiają do czegośw rodzaju wielkiej hali, gdzie przez całą wieczność mogą bić się, pić i ucztować.Uważała, że cała ta sytuacja stałaby się nudna już w dniu numer trzy, aleFeeglom by się to podobało, tyle że zapewne nawet legendarni herosiwyrzuciliby ich, zanim minęłaby połowa wieczności - oczywiście wcześniejmocno nimi potrząsając, żeby odzyskać sztućce [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

trendy-girls.htw.pl